La semeya que voi describir, ye una xana que s'atopa a la vera un ríu d'agua cristalino onde pues ver hasta'l to reflexu, y rodiando'l ríu una sienda d'árboles. A lo lloñe puen vese unes montañes pergrandes onde vive'l so collaciu'l Cuélebre.
Vémosla sentaína, pensando nel so amor que fae tres años dexóla ellí, sola, mientres mira pal agua y péiñase y diz pa ella que ye la más guapa de tol mundu, porque'l guah.e dexóla lloca.
De xuru que nun se taba mintiendo: tenía'l pelo roxo y brillante como'l mesmu sol, los güeyos verdes, tanto como cualquier viesca de los montes d'Asturies, el so vistíu lléga-y hasta los pies y ye d'un azul claru como'l cielu.
Ta cantando seliquino que ye la más guapa y la meyor; ye guapa dafechu, pero tal ye la so guapura qu'acaba volviéndola lloca, pensando que dalgún día'l so amor regresará y sacarála d'ellí.
Yaiza González Antuña, 1 ESO A
Preciosa descripción, Yaiza, en la que muy acertadamente combinas el uso de adjetivos con pequeñas pinceladas narrativas. Estructura perfecta: desde el paisaje general te centras en la postura de la xana, giras para describir al guah.e y finalizas con ese párrafo lleno de melancolía e ilusión al mismo tiempo.
ResponderEliminar¡Enhorabuena, Yaiza! ¡Sigue así, escribes muy bien!