La muyer
del garabatu
La muyer madrugara
pa dir a misa, yá que la ilesia quedába-y lloñe de so casa. Entamó a caminar
cuando tovía yera nueche zarrada y, cuando taba llegando a una fonte na que
davezu paraba a echar un tragu, empezó a oyer un ruiu estrañu que paecía como
si daquién tuviera atropando fueya con un garabatu y pensó pa ella que quién diba a andar a eses
hores.
Bebió un poco na
fonte y siguió’l camín. Pero, mientres diba caminando, el ruiu nun s’acababa y
picába-y la curiosidá. Subió a una piedra a ver si veía dalgo.
Vio a una muyer que
taba faciendo un movimientu como de barrer, y lo que taba faciendo yera
amontonar fueya con un garabatu. La muyer averóse, y díxo-y:
- ¿Cómo
madrugues tanto p’atropar fueya? ¿Cómo nun esperes a qu’amaneza?
La muyer dio un
blincu del sustu y con cara pocos amigos punxo’l garabatu apoyáu nun castañar.
L’árbol entamó a cayer y la sabichega muyer tuvo que dar un saltu porque sinón,
cayía-y enriba.
Salió corriendo y
cuntó-y lo que pasare al cura en cuantes llegó a la ilesia y, anque la historia
yera un poco rara, tuvo que creyela porque la muyer venía enllena matadures de
les cañes del árbol y nun pudo facelos ella a sigo mesma pa cuntar la historia.
Cuentu recoyíu por David Álvarez Fernández ( 1u d’ESO) del
güelu,
Eugenio Fernández Álvarez, que vive en Llavares
(Santo Adriano)
Toma’l to mocasín
Una vecina de
Lavares (Santo Adriano), mientres diba a trabayar al campu, dexaba’l nenu
achucáu nel capazu.
Un día, cuando
volvió del campu, alcontró nel sitiu del so fíu un nenu greñudu. Y la muyer dixo
pa sigo:
- Dalguna
xana llevó’l mio nenu y dexó’l suyu porque ella nun trai lleche, y quier que
yo-y dea de mamar. Pero anque llore de fame tres meses siguíos, la mio teta nun
la chupa, ¡Nin por Dios!
Al pocu, el nenu
entamó a berrar fuertemente y cuando la xana lu oyó, díxo-y a la muyer:
- Amamanta
a esi nenu, bien se nota que nun ye tuyu.
Y viendo que la
muyer nun-y facía casu, averóse a ella diciendo:
- Toma’l
to fíu y dame’l míu
Cuentu recoyíu por David Álvarez Fernández ( 1u d’ESO)
de la güela,
Marta Jiménez Iglesias, que vive en Llavares
(Santo Adriano)
No hay comentarios:
Publicar un comentario